React च्या `experimental_LegacyHidden` चा सखोल अभ्यास: ऑफस्क्रीन स्टेट प्रिझर्वेशनची गुरुकिल्ली

फ्रंट-एंड डेव्हलपमेंटच्या जगात, वापरकर्त्याचा अनुभव (user experience) सर्वात महत्त्वाचा असतो. एक अखंड आणि अंतर्ज्ञानी इंटरफेस अनेकदा लहान तपशीलांवर अवलंबून असतो, जसे की वापरकर्त्याचे इनपुट किंवा स्क्रोल स्थिती जतन करणे जेव्हा ते ऍप्लिकेशनच्या वेगवेगळ्या भागांमध्ये नेव्हिगेट करतात. डीफॉल्टनुसार, React च्या डिक्लरेटिव्ह स्वरूपाचा एक सोपा नियम आहे: जेव्हा एखादा कॉम्पोनेंट रेंडर होत नाही, तेव्हा तो अनमाउंट होतो आणि त्याचे स्टेट कायमचे नाहीसे होते. कार्यक्षमतेसाठी हे वर्तन अनेकदा अपेक्षित असले तरी, टॅब केलेले इंटरफेस किंवा मल्टी-स्टेप फॉर्म्ससारख्या विशिष्ट परिस्थितीत ही एक मोठी अडचण असू शकते.

इथेच `experimental_LegacyHidden` येतो, जो React मधील एक अनडॉक्युमेंटेड आणि प्रायोगिक प्रॉप आहे जो एक वेगळा दृष्टिकोन देतो. हे डेव्हलपर्सना कॉम्पोनेंटला अनमाउंट न करता दृश्यापासून लपविण्याची परवानगी देतो, ज्यामुळे त्याचे स्टेट आणि मूळ DOM रचना जतन केली जाते. हे शक्तिशाली वैशिष्ट्य, जरी मोठ्या प्रमाणावर उत्पादनात वापरासाठी नसले तरी, स्टेट मॅनेजमेंटच्या आव्हानांमध्ये आणि React मधील रेंडरिंग नियंत्रणाच्या भविष्यात एक आकर्षक झलक देते.

हे सर्वसमावेशक मार्गदर्शक React डेव्हलपर्सच्या आंतरराष्ट्रीय प्रेक्षकांसाठी डिझाइन केलेले आहे. आम्ही `experimental_LegacyHidden` काय आहे, ते कोणत्या समस्यांचे निराकरण करते, ते कसे कार्य करते आणि त्याचे व्यावहारिक उपयोग काय आहेत, याचे विश्लेषण करू. आम्ही त्याच्या कार्यक्षमतेवरील परिणामांचे गंभीरपणे परीक्षण करू आणि 'experimental' आणि 'legacy' हे उपसर्ग महत्त्वाचे इशारे का आहेत हे देखील पाहू. शेवटी, आम्ही React च्या क्षितिजावर असलेल्या अधिकृत, अधिक मजबूत उपायांवर नजर टाकू.

मूळ समस्या: स्टँडर्ड कंडिशनल रेंडरिंगमधील स्टेट लॉस

`experimental_LegacyHidden` काय करते हे समजून घेण्यापूर्वी, आपल्याला प्रथम React मधील कंडिशनल रेंडरिंगचे सामान्य वर्तन समजून घेणे आवश्यक आहे. हाच पाया आहे ज्यावर बहुतेक डायनॅमिक UI तयार केले जातात.

एक साधा बूलियन फ्लॅग विचारात घ्या जो कॉम्पोनेंट प्रदर्शित करायचा की नाही हे ठरवतो:

            {isVisible && <MyComponent />}
            

              
                Copy
              
            
          

किंवा कॉम्पोनेंट्समध्ये स्विच करण्यासाठी एक टर्नरी ऑपरेटर:

            {activeTab === 'profile' ? <Profile /> : <Settings />}
            

              
                Copy
              
            
          

दोन्ही प्रकरणांमध्ये, जेव्हा कंडिशन false होते, तेव्हा React चा रिकन्सिलिएशन अल्गोरिदम त्या कॉम्पोनेंटला व्हर्च्युअल DOM मधून काढून टाकतो. यामुळे अनेक घटना घडतात:

• कॉम्पोनेंटचे क्लीनअप इफेक्ट्स (`useEffect` मधून) कार्यान्वित होतात.
• त्याचे स्टेट (`useState`, `useReducer` इत्यादींमधून) पूर्णपणे नष्ट होते.
• संबंधित DOM नोड्स ब्राउझरच्या डॉक्युमेंटमधून काढून टाकले जातात.

जेव्हा कंडिशन पुन्हा true होते, तेव्हा कॉम्पोनेंटची एक अगदी नवीन इंस्टन्स तयार केली जाते. त्याचे स्टेट त्याच्या डीफॉल्ट मूल्यांवर पुन्हा सुरू केले जाते आणि त्याचे इफेक्ट्स पुन्हा चालवले जातात. हे लाइफसायकल अंदाजे आणि कार्यक्षम आहे, जे वापरात नसलेल्या कॉम्पोनेंट्ससाठी मेमरी आणि संसाधने मोकळी केली जातात याची खात्री करते.

एक व्यावहारिक उदाहरण: रिसेट होणारा काउंटर

चला एका क्लासिक काउंटर कॉम्पोनेंटसह याची कल्पना करूया. एक बटण आहे जे या काउंटरची दृश्यमानता टॉगल करते.

            
import React, { useState, useEffect } from 'react';

function Counter() {
  const [count, setCount] = useState(0);

  useEffect(() => {
    console.log('Counter Component Mounted!');
    return () => {
      console.log('Counter Component Unmounted!');
    };
  }, []);

  return (
    <div>
      <h3>Count: {count}</h3>
      <button onClick={() => setCount(c => c + 1)}>Increment</button>
    </div>
  );
}

function App() {
  const [showCounter, setShowCounter] = useState(true);

  return (
    <div>
      <h1>Standard Conditional Rendering</h1>
      <button onClick={() => setShowCounter(s => !s)}>
        {showCounter ? 'Hide' : 'Show'} Counter
      </button>
      {showCounter && <Counter />}
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

जर तुम्ही हा कोड चालवला, तर तुम्हाला खालील वर्तन दिसेल:

1. काउंटर काही वेळा वाढवा. समजा, काउंट 5 असेल.
2. 'Hide Counter' बटणावर क्लिक करा. कन्सोलमध्ये "Counter Component Unmounted!" लॉग होईल.
3. 'Show Counter' बटणावर क्लिक करा. कन्सोलमध्ये "Counter Component Mounted!" लॉग होईल आणि काउंटर पुन्हा दिसेल, पण 0 वर रीसेट झालेला असेल.

हे स्टेट रीसेट एका टॅबमधील गुंतागुंतीच्या फॉर्मसारख्या परिस्थितीत एक मोठी UX समस्या आहे. जर वापरकर्त्याने अर्धा फॉर्म भरला, दुसऱ्या टॅबवर गेला आणि नंतर परत आला, तर त्यांचे सर्व इनपुट नाहीसे झालेले पाहून ते निराश होतील.

`experimental_LegacyHidden` चा परिचय: एक नवीन रेंडर कंट्रोल पॅराडाइम

`experimental_LegacyHidden` हा एक विशेष प्रॉप आहे जो हे डीफॉल्ट वर्तन बदलतो. जेव्हा तुम्ही एखाद्या कॉम्पोनेंटला `hidden={true}` पास करता, तेव्हा React रिकन्सिलिएशन दरम्यान त्याला वेगळ्या प्रकारे हाताळते.

• कॉम्पोनेंट React कॉम्पोनेंट ट्रीमधून अनमाउंट होत नाही.
• त्याचे स्टेट आणि refs पूर्णपणे जतन केले जातात.
• त्याचे DOM नोड्स डॉक्युमेंटमध्ये ठेवले जातात परंतु सामान्यतः मूळ होस्ट एन्व्हायर्नमेंटद्वारे (जसे की React DOM) `display: none;` स्टाईल केले जातात, ज्यामुळे ते दृश्यापासून प्रभावीपणे लपवले जातात आणि लेआउट प्रवाहातून काढून टाकले जातात.

चला आपल्या मागील उदाहरणाला हा प्रॉप वापरण्यासाठी रिफॅक्टर करूया. लक्षात घ्या की `experimental_LegacyHidden` हा तुमच्या स्वतःच्या कॉम्पोनेंटला पास करायचा प्रॉप नाही, तर तो `div` किंवा `span` सारख्या होस्ट कॉम्पोनेंटला पास करायचा आहे जो त्याला रॅप करतो.

            
// ... (Counter component remains the same)

function AppWithLegacyHidden() {
  const [showCounter, setShowCounter] = useState(true);

  return (
    <div>
      <h1>Using experimental_LegacyHidden</h1>
      <button onClick={() => setShowCounter(s => !s)}>
        {showCounter ? 'Hide' : 'Show'} Counter
      </button>
      <div hidden={!showCounter}>
        <Counter />
      </div>
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

(टीप: `experimental_` प्रिफिक्स वर्तनासह हे कार्य करण्यासाठी, तुम्हाला React ची अशी आवृत्ती लागेल जी त्याला सपोर्ट करते, सामान्यतः Next.js सारख्या फ्रेमवर्कमध्ये फीचर फ्लॅगद्वारे किंवा विशिष्ट फोर्क वापरून सक्षम केली जाते. `div` वरील स्टँडर्ड `hidden` ॲट्रिब्युट फक्त HTML ॲट्रिब्युट सेट करतो, तर प्रायोगिक आवृत्ती React च्या शेड्यूलरसह अधिक खोलवर समाकलित होते.) आम्ही प्रायोगिक वैशिष्ट्याद्वारे सक्षम केलेल्या वर्तनावर चर्चा करत आहोत.

या बदलामुळे, वर्तन नाट्यमयरित्या बदलते:

1. काउंटरला 5 पर्यंत वाढवा.
2. 'Hide Counter' बटणावर क्लिक करा. काउंटर अदृश्य होतो. कन्सोलमध्ये कोणताही अनमाउंट संदेश लॉग होत नाही.
3. 'Show Counter' बटणावर क्लिक करा. काउंटर पुन्हा दिसतो आणि त्याचे मूल्य अजूनही 5 असते.

ही ऑफस्क्रीन रेंडरिंगची जादू आहे: कॉम्पोनेंट नजरेआड आहे, पण मनातून नाही. तो जिवंत आहे आणि त्याचे स्टेट अबाधित ठेवून पुन्हा प्रदर्शित होण्याची वाट पाहत आहे.

पडद्याआड: हे प्रत्यक्षात कसे कार्य करते?

तुम्हाला वाटेल की हा फक्त CSS `display: none` लावण्याचा एक फॅन्सी मार्ग आहे. जरी दृष्य परिणाम तोच असला तरी, अंतर्गत यंत्रणा अधिक अत्याधुनिक आणि कार्यक्षमतेसाठी महत्त्वपूर्ण आहे.

जेव्हा एखादे कॉम्पोनेंट ट्री लपलेले म्हणून चिन्हांकित केले जाते, तेव्हा React चा शेड्यूलर आणि रिकन्सायलर त्याच्या स्थितीबद्दल जागरूक असतो. जर पॅरेंट कॉम्पोनेंट पुन्हा रेंडर झाला, तर React ला माहित असते की ते संपूर्ण लपलेल्या सबट्रीसाठी रेंडरिंग प्रक्रिया वगळू शकते. हे एक महत्त्वपूर्ण ऑप्टिमायझेशन आहे. साध्या CSS-आधारित दृष्टिकोनासह, React तरीही लपवलेले कॉम्पोनेंट्स पुन्हा रेंडर करेल, डिफ्सची गणना करेल आणि असे काम करेल ज्याचा कोणताही दृश्य परिणाम नाही, जे व्यर्थ आहे.

तथापि, हे लक्षात घेणे महत्त्वाचे आहे की लपलेला कॉम्पोनेंट पूर्णपणे गोठलेला नसतो. जर कॉम्पोनेंट स्वतःचे स्टेट अपडेट सुरू करतो (उदा. `setTimeout` किंवा डेटा फेच पूर्ण झाल्यामुळे), तर तो पार्श्वभूमीत स्वतःला पुन्हा रेंडर करेल. React हे काम करते, परंतु आउटपुट दिसत नसल्यामुळे, त्याला DOM मध्ये कोणतेही बदल करण्याची आवश्यकता नसते.

"Legacy" का?

नावातील 'Legacy' हा भाग React टीमकडून एक इशारा आहे. ही यंत्रणा Facebook मध्ये अंतर्गतपणे वापरली जाणारी एक पूर्वीची, सोपी अंमलबजावणी होती जी या स्टेट प्रिझर्वेशनच्या समस्येचे निराकरण करण्यासाठी वापरली गेली. ती Concurrent Mode च्या अधिक प्रगत संकल्पनांच्या आधीची आहे. आधुनिक, भविष्याभिमुख उपाय म्हणजे आगामी Offscreen API, जो `startTransition` सारख्या कॉन्करंट वैशिष्ट्यांशी पूर्णपणे सुसंगत असण्यासाठी डिझाइन केलेला आहे, जो लपविलेल्या सामग्रीसाठी रेंडरिंग प्राधान्यांवर अधिक सूक्ष्म नियंत्रण देतो.

व्यावहारिक उपयोग आणि ऍप्लिकेशन्स

प्रायोगिक असले तरी, `experimental_LegacyHidden` च्यामागील पॅटर्न समजून घेणे अनेक सामान्य UI आव्हाने सोडवण्यासाठी उपयुक्त आहे.

१. टॅब केलेले इंटरफेस (Tabbed Interfaces)

हा एक प्रमाणभूत उपयोग आहे. वापरकर्ते त्यांचा संदर्भ न गमावता टॅबमध्ये स्विच करू शकण्याची अपेक्षा करतात. हे स्क्रोल स्थिती, फॉर्ममध्ये प्रविष्ट केलेला डेटा किंवा गुंतागुंतीच्या विजेटची स्थिती असू शकते.

            
function Tabs({ items }) {
  const [activeTab, setActiveTab] = useState(items[0].id);

  return (
    <div>
      <nav>
        {items.map(item => (
          <button key={item.id} onClick={() => setActiveTab(item.id)}>
            {item.title}
          </button>
        ))}
      </nav>
      <div className="panels">
        {items.map(item => (
          <div key={item.id} hidden={activeTab !== item.id}>
            {item.contentComponent}
          </div>
        ))}
      </div>
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

२. मल्टी-स्टेप विझार्ड्स आणि फॉर्म्स

लांबलचक साइन-अप किंवा चेकआउट प्रक्रियेत, वापरकर्त्याला माहिती बदलण्यासाठी मागील स्टेपवर परत जाण्याची आवश्यकता असू शकते. पुढील स्टेप्समधील सर्व डेटा गमावणे हे एक मोठे संकट असेल. ऑफस्क्रीन रेंडरिंग तंत्र वापरल्याने प्रत्येक स्टेपला त्याचे स्टेट जतन करण्याची परवानगी मिळते जेव्हा वापरकर्ता मागे आणि पुढे नेव्हिगेट करतो.

३. पुन्हा वापरता येणारे आणि गुंतागुंतीचे मोडल्स

जर मॉडेलमध्ये एक गुंतागुंतीचा कॉम्पोनेंट असेल जो रेंडर करण्यासाठी महाग आहे (उदा., रिच टेक्स्ट एडिटर किंवा तपशीलवार चार्ट), तर तुम्ही प्रत्येक वेळी मॉडेल उघडल्यावर त्याला नष्ट करून पुन्हा तयार करू इच्छित नाही. त्याला माउंटेड पण लपवून ठेवल्याने, तुम्ही मॉडेल त्वरित दाखवू शकता, त्याचे शेवटचे स्टेट जतन करू शकता आणि सुरुवातीच्या रेंडरचा खर्च टाळू शकता.

परफॉर्मन्स संबंधी विचार आणि गंभीर धोके

या शक्तीसोबत महत्त्वपूर्ण जबाबदाऱ्या आणि संभाव्य धोके येतात. 'experimental' लेबल एका कारणामुळे आहे. तत्सम पॅटर्न वापरण्याचा विचार करण्यापूर्वी तुम्ही काय विचार केला पाहिजे ते येथे आहे.

१. मेमरीचा वापर

हा सर्वात मोठा तोटा आहे. कॉम्पोनेंट्स कधीही अनमाउंट होत नसल्यामुळे, त्यांचा सर्व डेटा, स्टेट आणि DOM नोड्स मेमरीमध्ये राहतात. जर तुम्ही हे तंत्र लांबलचक, डायनॅमिक आयटम्सच्या यादीवर वापरले, तर तुम्ही त्वरीत मोठ्या प्रमाणात सिस्टम संसाधने वापरू शकता, ज्यामुळे ऍप्लिकेशन मंद आणि प्रतिसाद न देणारे होऊ शकते, विशेषतः कमी शक्तिशाली उपकरणांवर. डीफॉल्ट अनमाउंटिंग वर्तन हे एक वैशिष्ट्य आहे, बग नाही, कारण ते स्वयंचलित कचरा संकलन (garbage collection) म्हणून काम करते.

२. पार्श्वभूमीतील साईड इफेक्ट्स आणि सबस्क्रिप्शन्स

कॉम्पोनेंटचे `useEffect` हुक्स जेव्हा कॉम्पोनेंट लपलेला असतो तेव्हा गंभीर समस्या निर्माण करू शकतात. या परिस्थितींचा विचार करा:

• इव्हेंट लिसनर्स: `window.addEventListener` जोडणारा `useEffect` क्लीन अप होणार नाही. लपलेला कॉम्पोनेंट जागतिक इव्हेंट्सना प्रतिसाद देत राहील.
• API पोलिंग: दर ५ सेकंदांनी डेटा आणणारा हुक (`setInterval`) पार्श्वभूमीत पोलिंग करत राहील, विनाकारण नेटवर्क संसाधने आणि CPU वेळ वापरेल.
• WebSocket सबस्क्रिप्शन्स: कॉम्पोनेंट रिअल-टाइम अपडेट्ससाठी सबस्क्राईब राहील, दिसत नसतानाही मेसेजेसवर प्रक्रिया करेल.

हे कमी करण्यासाठी, तुम्हाला हे इफेक्ट्स थांबवण्यासाठी आणि पुन्हा सुरू करण्यासाठी कस्टम लॉजिक तयार करणे आवश्यक आहे. तुम्ही एक कस्टम हुक तयार करू शकता जो कॉम्पोनेंटच्या दृश्यमानतेबद्दल जागरूक असेल.

            
function usePausableEffect(effect, deps, isPaused) {
  useEffect(() => {
    if (isPaused) {
      return;
    }
    // Run the effect and return its cleanup function
    return effect();
  }, [...deps, isPaused]);
}

// In your component
usePausableEffect(() => {
  const intervalId = setInterval(fetchData, 5000);
  return () => clearInterval(intervalId);
}, [], isHidden); // isHidden would be passed as a prop

            

              
                Copy
              
            
          

३. जुना डेटा (Stale Data)

एक लपलेला कॉम्पोनेंट जुना झालेला डेटा धरून ठेवू शकतो. जेव्हा तो पुन्हा दृश्यमान होतो, तेव्हा तो स्वतःचा डेटा-फेचिंग लॉजिक पुन्हा चालवेपर्यंत कालबाह्य माहिती प्रदर्शित करू शकतो. कॉम्पोनेंट पुन्हा दाखवल्यावर त्याचा डेटा अवैध ठरवण्यासाठी किंवा रिफ्रेश करण्यासाठी तुम्हाला एक धोरण आवश्यक आहे.

`experimental_LegacyHidden` ची इतर तंत्रांशी तुलना

या वैशिष्ट्याला दृश्यमानता नियंत्रित करण्याच्या इतर सामान्य पद्धतींच्या संदर्भात ठेवणे उपयुक्त आहे.

भविष्य: React चा अधिकृत Offscreen API

React टीम एका प्रथम-श्रेणीच्या Offscreen API वर सक्रियपणे काम करत आहे. `experimental_LegacyHidden` ज्या समस्यांचे निराकरण करण्याचा प्रयत्न करते, त्यांच्यासाठी हे अधिकृतपणे समर्थित, स्थिर समाधान असेल. Offscreen API React च्या कॉन्करंट वैशिष्ट्यांसह खोलवर समाकलित करण्यासाठी सुरुवातीपासून डिझाइन केले जात आहे.

यामुळे अनेक फायदे मिळण्याची अपेक्षा आहे:

• कॉन्करंट रेंडरिंग: ऑफस्क्रीन तयार होत असलेली सामग्री कमी प्राधान्याने रेंडर केली जाऊ शकते, ज्यामुळे ती अधिक महत्त्वाच्या वापरकर्ता परस्परसंवादांना अवरोधित करणार नाही.
• स्मार्टर लाइफसायकल मॅनेजमेंट: React नवीन हुक्स किंवा लाइफसायकल पद्धती प्रदान करू शकते ज्यामुळे इफेक्ट्स थांबवणे आणि पुन्हा सुरू करणे सोपे होईल, पार्श्वभूमीतील क्रियाकलापांचे धोके टाळता येतील.
• संसाधन व्यवस्थापन: नवीन API मध्ये मेमरी अधिक प्रभावीपणे व्यवस्थापित करण्यासाठी यंत्रणा समाविष्ट असू शकते, संभाव्यतः कॉम्पोनेंट्सना कमी संसाधने-केंद्रित स्थितीत 'फ्रीझ' करून.

जोपर्यंत Offscreen API स्थिर आणि रिलीज होत नाही, तोपर्यंत `experimental_LegacyHidden` एक आकर्षक परंतु धोकादायक पूर्वावलोकन म्हणून राहते.

कृती करण्यायोग्य अंतर्दृष्टी आणि सर्वोत्तम पद्धती

जर तुम्ही अशा परिस्थितीत असाल जिथे स्टेट जतन करणे आवश्यक आहे, आणि तुम्ही अशा पॅटर्नचा विचार करत असाल, तर या मार्गदर्शक तत्त्वांचे पालन करा:

1. उत्पादनात वापरू नका (जोपर्यंत...): 'experimental' आणि 'legacy' लेबले गंभीर इशारे आहेत. API बदलू शकतो, काढला जाऊ शकतो, किंवा त्यात सूक्ष्म बग असू शकतात. केवळ तेव्हाच विचार करा जेव्हा तुम्ही नियंत्रित वातावरणात असाल (जसे की अंतर्गत ऍप्लिकेशन) आणि भविष्यातील Offscreen API कडे स्थलांतर करण्याचा स्पष्ट मार्ग असेल. बहुतेक जागतिक, सार्वजनिक-मुखी ऍप्लिकेशन्ससाठी, धोका खूप जास्त आहे.
2. प्रत्येक गोष्टीचे प्रोफाइलिंग करा: React DevTools Profiler आणि तुमच्या ब्राउझरच्या मेमरी विश्लेषण साधनांचा वापर करा. ऑफस्क्रीन कॉम्पोनेंट्ससह आणि त्याशिवाय तुमच्या ऍप्लिकेशनच्या मेमरी फूटप्रिंटचे मोजमाप करा. तुम्ही मेमरी लीक्स तयार करत नाही आहात याची खात्री करा.
3. लहान, मर्यादित संचांना प्राधान्य द्या: हा पॅटर्न लहान, ज्ञात संख्येच्या कॉम्पोनेंट्ससाठी सर्वोत्तम आहे, जसे की ३-५ आयटमचा टॅब बार. डायनॅमिक किंवा अज्ञात लांबीच्या यादीसाठी कधीही वापरू नका.
4. साईड इफेक्ट्सचे आक्रमकपणे व्यवस्थापन करा: तुमच्या लपवलेल्या कॉम्पोनेंट्समधील प्रत्येक `useEffect` बद्दल दक्ष रहा. कोणतीही सबस्क्रिप्शन्स, टाइमर किंवा इव्हेंट लिसनर्स कॉम्पोनेंट दिसत नसताना योग्यरित्या थांबवले आहेत याची खात्री करा.
5. भविष्यावर लक्ष ठेवा: अधिकृत React ब्लॉग आणि RFCs (Request for Comments) रिपॉझिटरीसह अपडेट रहा. ज्या क्षणी अधिकृत Offscreen API उपलब्ध होईल, तेव्हा कोणत्याही कस्टम किंवा प्रायोगिक सोल्यूशन्सवरून स्थलांतर करण्याची योजना करा.

निष्कर्ष: एका विशिष्ट समस्येसाठी एक शक्तिशाली साधन

React चा `experimental_LegacyHidden` हा React कोड्याचा एक आकर्षक भाग आहे. तो कंडिशनल रेंडरिंग दरम्यान स्टेट गमावण्याच्या सामान्य आणि निराशाजनक समस्येवर थेट, जरी धोकादायक असला तरी, उपाय प्रदान करतो. कॉम्पोनेंट्सना माउंटेड पण लपवून ठेवून, तो टॅब केलेले इंटरफेस आणि गुंतागुंतीच्या विझार्ड्ससारख्या विशिष्ट परिस्थितींमध्ये एक नितळ वापरकर्ता अनुभव सक्षम करतो.

तथापि, त्याच्या शक्तीला त्याच्या धोक्याचीही जोड आहे. अनियंत्रित मेमरी वाढ आणि अनपेक्षित पार्श्वभूमी साईड इफेक्ट्स ऍप्लिकेशनची कार्यक्षमता आणि स्थिरता त्वरीत कमी करू शकतात. याला सर्वसाधारण वापराचे साधन म्हणून न पाहता, एक तात्पुरते, विशेष समाधान आणि शिकण्याची संधी म्हणून पाहिले पाहिजे.

जगभरातील डेव्हलपर्ससाठी, मुख्य takeaway म्हणजे मूळ संकल्पना: मेमरी कार्यक्षमता आणि स्टेट प्रिझर्वेशन यांच्यातील तडजोड. आम्ही अधिकृत Offscreen API ची वाट पाहत असताना, आम्ही अशा भविष्यासाठी उत्सुक असू शकतो जिथे React आम्हाला 'experimental' चेतावणी लेबलशिवाय, आणखी अखंड आणि बुद्धिमान वापरकर्ता इंटरफेस तयार करण्यासाठी स्थिर, मजबूत आणि कार्यक्षम साधने देईल.